Matrassen kopen

25-01-2008
14-01-2008
Op naar het ziekenhuis. Hoop toch echt dat ik vandaag een bevalling mag doen. Heb babykleertjes mee genomen, die ik van het Wilhelmina Ziekenhuis Assen heb gekregen. Na een ochtend wachten, is het dan eindelijk zover. Ik mag, uiteraard samen met een echte verloskundige, een bevalling doen. Er wordt een afwasbaar schort bij mij aangetrokken, handschoenen aan en dan ben ik er helemaal klaar voor. Het zou mevrouws 4e kindje worden, dus al met al ging het behoorlijk snel. Samen met de verloskundige heb ik het kindje aangepakt, een beeldschoon meisje. De navelstreng afbinden en doorknippen mocht ik doen, evenals de placenta 'eruittrekken'. Dat moet hier van de verloskundigen echt binnen 10 minuten. Gelukkig kwam deze heel vlot. De verdere afwerking laat ik aan de verloskundige over, ik ga de baby badderen. Na het badderen trek ik de baby kleertjes aan van het WZA, de moeder is hier helemaal blij mee.
Even later wordt mijn blijdschap toch snel heel wat minder. Als ik een baby naar de kraamzaal heb gebracht en terug kom op de verloszaal, zie ik iets heel verschikkelijks. Er ligt een vrouw op het verlosbed, ze lijkt aan het bevallen te zijn, aangezien het hoofdje er al uit is. Gek genoeg staat er niemand bij, om de baby aan te pakken. Als ik dichterbij loop, zie ik al snel dat de baby dood is. Als ik vervolgens vraag wat er aan de hand is en waarom niemand wat doet, reageert niemand. Dan stapt de vrouw van het bed af, om zelf naar het bed wat er naast staat te lopen (met het hoofdje nog steeds tussen haar benen). Dan krijg ik eindelijk te horen wat er aan de hand is. De vrouw wou thuis bevallen, hoofdje ging goed, maar de schouders zaten vast. Achteraf blijkt het kindje al in de buik te zijn overleden, maar toch. De vrouw is met een taxi naar het ziekenhuis gekomen toen bleek dat de schouders en de rest van het lijfje niet wouden komen. In het ziekenhuis aangekomen, wordt er een infuus aangelegd en afgewacht. Ondertussen worden er in dezelfde ruimte gewoon andere baby's gebadderd, er wordt gelachen, gekletst en iedereen loopt gewoon in en uit. Terwijl de vrouw maar smeekt om haar kindje eruit te halen. Na anderhalf uur komt eindelijk de rest van lijfje, zonder begeleiding of iets. Als ik vraag wat er met de baby gebeurt, krijg ik als antwoordt dat dat bij de ouders ligt. Sommigen kiezen ervoor om het te laten begraven, sommigen wikkelen het in een doek en leggen het bij het puin. Voor mij niet te bevatten. Het is inmiddels 2 uur en vind dat ik wel genoeg dingen heb gezien vandaag. Ik zeg gedag en ga naar huis.

15-01-2008
Vandaag komen Renate en haar moeder mij rond 12 uur ophalen van het ziekenhuis. Vanaf daar gaan we naar mijn school. Vanmorgen Mary gebeld, of we tussen de middag hapje mee kunnen eten. Niks bijzonders, gewoon rijst met wat saus. Geen probleem natuurlijk.
Als Renate en haar moeder om 12 uur arriveren, is er nog geen bevalling geweest. Wel heeft 1 vrouw volledige ontsluiting, dus ligt op het verlosbed. Natuurlijk maakt dit niks uit, en mag ik Renate en haar moeder gewoon rondleiden. Na de rondleiding vertrekken we naar mijn school. Hier aangekomen, is Mary al druk aan het koken. We krijgen inderdaad rijst met saus, maar ook een salade. Toch uitgebreider dan ik had gevraagd. Er wordt werkelijk met alles rekening gehouden, er moet nog saus komen, komkommer, bonen. Heel lief allemaal, maar had natuurlijk niet gehoeven.
Renate en haar moeder hebben nog meer kleertjes mee genomen, dus dat wordt na het eten uitgedeeld. Uiteraard zijn ze hier ook hartstikke blij mee! Om 4 uur vertrekken we, Renate en haar moeder moeten nog terug naar Offinso, wat ongeveer een uur rijden is. Ik ga naar mijn eigen huis.

16-01-2008
Een gewoon dagje school. Naar de markt, eten koken, spelen met de kinderen. Het standaard programma!

17-01-2008
In de ochtend gebeurt er niet veel bijzonders. Na het middag eten gaan Mary en ik naar de fabriek waar ze matrassen maken. Om te informeren hoe duur het is. Ik zal trouwens even uitleggen, dat Mary en ik hebben overlegd en besloten hebben om alleen matrasjes te kopen. Geen bedden. Dit was mijn voorstel, aangezien ik anders 3 bedjes kon kopen. Dit is lang niet genoeg voor alle kinderen. Als ik alleen matrasjes koop, is dit al een hele vooruitgang voor de kinderen. Thuis hebben de meesten ook geen bed. En ik kan zo veel meer kinderen blij maken. Mary heeft al 3 matrasjes, die ze niet gebruikt, want als ze die neer legt, willen alle kinderen hierop slapen en niet meer op de grond. Mijn gedachte was, dat als ik 3 bedden koop, die misschien ook niet worden gebruikt, omdat het niet genoeg is. Dus wil ik zoveel mogelijk matrassen kopen, zodat straks alle kinderen op een matras kunnen liggen.
Bij de fabriek aangekomen, blijkt al snel dat we de keuze hebben uit 3 prijsklasses. Low, Standard en High. Per prijsklasse kun je dan ook nog weer kiezen uit de dikte. Na een paar voorbeelden te hebben gezien, kiezen we voor de Standard, dikte 3. Deze kost 17.19 cedis per matras. We hadden wel voor goedkopere kunnen kiezen, maar dan die gaan niet zo lang mee, Mary zei dat ze liever iets minder matrassen heeft waar ze een aantal jaar mee kan doen, dan heel veel die naar een paar maanden af zijn. Dit kon ik wel begrijpen. Ook moet er nog leer gekocht worden, voor om de matrassen, aangezien de meeste kinderen niet geheel zindelijk zijn in hun slaap. Dus op naar de markt om te informeren hoe veel dat kost. Voor 1 matras hebben we 3 yard nodig. 1 yard kost 2.20 cedis. We kopen 12 matrassen, dus hebben 66 yard nodig. Zo hou ik ook nog wat geld over, om verf te kopen om de muren te schilderen. Het geld had ik vandaag niet mee, dus zeggen morgen terug te komen. Hierna krijg ik nog een verdere rondleiding over de markt, echt een gekrioel van mensen. Zonder Mary zou ik hier alleen zonder meer verdwalen. Uiteindelijk is het 6 uur voor ik naar huis toe ga.

18-01-2008
Onderweg naar school toe, stop ik eerst in de stad om de euro's in cedis om te wisselen. Daarna door naar school. Mary is er ook al optijd en we vertrekken direct met de schoolbus naar de matrassenfabriek. Hier kopen we de matrassen en gaan door naar de markt om het leer te kopen. Op de autosloperij waar de school staat, is een man die het leer om de matrassen heen wil maken voor 1 cedis per matras! Hoezo goedkoop, maar ik vind het prima! Na het eten vertrek ik naar de stad. Wil alvast voetbaltickets kopen voor de African Cup. Aankomende dinsdag zijn er 2 wedstrijden in Kumasi, waar Renate, haar moeder en ik graag heen willen. Bij het postkantoor aangekomen, hoor ik al snel dat het uitverkocht is. Ik kan het nog wel bij de bank proberen. Ook hier geen succes. Na 4 banken verder, nog geen kaarten. Ik heb de hoop opgegeven en besluit om Renate's post bij Syto op te halen. Tegen Helen (van Syto) zeg ik dat ik kaarten probeerde te krijgen, maar dat ze overal uitverkocht zijn. Dan geeft ze me weer een beetje hoop, het blijkt dat ze per week maar een beperkt aantal kaarten krijgen, dus maandag komt de nieuwe lading. Als ik maandag om half 9 bij het postkantoor sta, heb ik een grote kans om toch nog kaarten te krijgen, vertelt ze. Met deze laatste hoop vertrek ik naar huis.

19-01-2008
Een dagje zwembad. Eerst gaan Renate, haar moeder en ik de stad nog even in. Het is super druk in de stad, er wordt van alles verkocht voor de African Cup, t-shirten, pennen, petten, armandjes, speldjes, muziekdingen, echt van alles! Ghana staat op dit moment echt helemaal in het teken van voetbal. Maar goed, de drukte zijn we snel zat, dus op naar het zwembad. Eerst proberen we St. George. Hier aangekomen, staat de poort vol bewaking en horen we dat het voetbalteam van Camaroen hier overnacht. Geen toegang voor onbevoegden dus. We worden doorgestuurd naar hotel Sir Max. We hebben een fijne middag aan het zwembad en gaan 's avonds lekker uit eten. Renate en haar moeder gaan weer terug naar Offinso en ik naar huis.

20-01-2008
Rond een uur of 10 vertrek ik naar Offinso. Fillemina (werkt op Renate's project) is vandaag 19 geworden en ik ben uitgenodigd voor de lunch. Als ik aankom, zijn Renate en haar moeder nog bij de kerk. Na even wachten zijn hun ook terug en kunnen we eten. Daarna lokken we Fillemina naar haar kamer en hangen wij snel wat ballonnen op. Zo wordt de verjaardag toch nog beetje gevierd. Rond 3 uur vertrek ik weer naar huis.

21-01-2008
Om half 9 sta ik braaf bij het postkantoor. Er staat al een aardig lange rij te wachten. Al snel krijgen we te horen dat er nog geen kaarten zijn. Ze weten uberhaupt niet of er nog kaarten komen. 50% kans. En hoelaat? Weten ze ook niet, kan wel 12 uur of later zijn. Na telefonisch contact met Renate besluiten we hier niet op te wachten. Ik ga nog even naar Syto, om wat dingetjes met Helen te bespreken. Helen vraagt vol belangstelling of het is gelukt met de kaartjes. Niet dus. Helen kent nog wel iemand, die misschien kaarten kan regelen. Er wordt direct achteraan gebeld en binnen een kwartier kan ik de kaarten ophalen. Wel voor 20 cedis ipv 15 maar toch, we hebben kaarten! En wel voor 2 wedstrijden, Camaroen-Egypte en Sudan-Zambia. Helemaal blij ga ik nog even op internet en vertrek dan naar het ziekenhuis. Hier is echt helemaal niks te doen. Heb het om 4 uur dan ook wel gezien en ga lekker naar huis.

22-01-2008
Een ochtend ziekenhuis, daarna klaar maken voor de voetbalgames! Bijna weer een bevalling gedaan, maar werd toch een beetje gecompliceerd, dus heb me maar wat op de achtergrond gehouden. Ik ga eerst naar huis, me even omkleden en dan ontmoet ik Renate en haar moeder in de stad. We moeten even wachten op een kamer in het guesthouse waar hun vanavond slapen. Daarna zoeken we wat te eten. We vinden een heel aardig vrouwtje op straat, die Jollof Rice verkoopt, heerlijk. Daarna vertrekken we naar het voetbalstadium. Het is al erg druk, onderweg al luid getoeter en geschreeuw. Als we bij onze plek in het stadium aankomen, blijkt dit voor een groot deel nog leeg te zijn. De teams zijn al druk aan het warm lopen, de eerste wedstrijd is Camaroen-Egypte. Het vak waar wij zitten blijft aardig leeg, net als veel plaatsen bij de VIP. Er is wel sfeer, in de andere vakken van het stadium wordt ook wel geschreeuwd en muziek gemaakt, maar toch minder dan dat ik verwacht had. Egypte wint van Camaroen met 4-1. Daarna Sudan-Zambia. Ook deze wedstrijd verloopt rustig en besluiten in de rust weg te gaan. 2 Wedstrijden achter elkaar voetbal kijken is toch wat lang. Het was zeker leuk om mee te maken, maar had er wel wat meer van verwacht. Weet bijna zeker dat een wedstrijd van Ghana veel indrukwekkender was geweest, maar die spelen alleen in Accra en was niet in te plannen in ons programma. Ik neem een taxi naar huis, Renate en haar moeder naar het hotel.

23-01-2008
Ik pak me tas in voor een paar dagen reizen. Vandaag gaan we naar Ahwiaa, het dorp waar ze allerlei houten spullen verkopen. Ik slaap vanavond ook in het guesthouse, want morgen vertrekken we vroeg naar Elmina. Het houtendorp is erg leuk, maar ook erg vermoeiend. Iedereen wil wat verkopen en ze vragen allemaal zoveel teveel, dat je aardig wat tijd kwijt bent aan het afdingen. 's Avonds gaan we lekker eten in Sanbra hotel.

24-01-2008
Om half 6 gaat de wekker, aankleden en vertrekken. We halen een ommeletje op straat en gaan dan naar het Trotro station. Het duurt weer even voor de Trotro vol zit, maar om half 9 vertrekken we dan toch. We komen eerst in Cape Coast aan, vanwaar we moeten verder reizen naar Elmina. Dit ligt ongeveer 20 kilometer van Cape Coast af. We nemen een taxi en hebben bij het hotel waar we heen worden gebracht direct geluk. Ze hebben nog een kamer. Snel even omkleden en dan naar het St. George Castle. We krijgen hier een uitgebreide rondleiding. Daarna nog even relaxen in de hotelkamer en vervolgens uit eten in een restaurantje in Elmina. Om half 8 moet Ghana weer spelen en we hebben een televisie op onze kamer, dus we zorgen dat we om half 8 weer terug zijn. De televisie wordt voor ons ingesteld, maar ik ben zo moe, val halverwege de wedstrijd in slaap.

25-01-2008
Ghana heeft wel gewonnen hoor ik, met 1-0. Renate en haar moeder vertrekken naar Kakum National Park, ik blijf nog even liggen. Daarna kleed ook ik me aan en zoek een ontbijtje op straat. Ik zie niks waarvan ik denk, daar zou ik wel een lekker ommeletje kunnen eten, dus spreek een jongen aan en vraag of hij een plek weet. Ik word mee genomen naar de vismarkt, waar tussen alle soorten vis een vrouwtje eieren staat te bakken. Ik krijg hier een heerlijke ommelet met brood en chocolademelk. Daarna loop ik naar Elmina Beach Resort, even op internet en ga zo denk ik zwemmen. Ben trouwens blij dat ik het hotel binnen gelaten wordt, want het voetbalteam van Mali overnacht hier.