Apenpark en watervallen

17-11-2007
10-11-2007
Vannacht bij Renate haar gastgezin geslapen. Het onbijt krijgen we bij haar project. Dan vertrekken we al snel richting Techiman, vanuit daar naar Nkoranza, waar we een huisje boeken voor een overnachting bij de Hand to Hand organisatie. Dit is een organisatie opgericht door Nederlandse dokters, op het park verblijven gehandicapte kinderen. Daarna verder naar Baobeng, hier is het apenpark. Dit alles doen we met Trotro en bevalt prima! Bij het apenpark aangekomen, staat er iemand klaar om ons een rondleiding te geven. Er zijn twee verschillende soorten apen, de oma monkey and black-and-white colobus. Ze verblijven rond het dorp Baobeng zonder omheining of iets. 2 Jaar geleden zijn ze gestopt de apen te voeren, omdat ze veel eten stalen van de mensen uit het dorp. Meestal komen ze wel erg dichtbij, omdat ze mensen gewend zijn, maar omdat het niet heel mooi weer is vandaag blijven ze helaas hoog in de bomen. Na de rondleiding vertrekken we terug naar Nkoranza, in een busje vol mensen die een begravenis hebben gehad. Een groot feest en ze vinden het geweldig om Obruni's (blanken) te kunnen helpen. Bij het dorp aangekomen, eten we gefrituurde rijst in een hotel en gaan dan naar ons huisje. Aangezien ik aardig vies ben geworden van de Trotro (veel rood/bruin zand) neem ik nog even een douche in de buitenlucht! Heel appart, want het is al donker, dus kan mooi de sterren zien!

11-11-2007
Na een heerlijke rustige nacht, zonder blaffende honden of geschreeuw, vertrekken we om 8.00 naar het Trotro station. We willen vroeg vertrekken naar Kintampo, waar de watervallen zijn, dit is nog ongeveer een uur naar het noorden toe, omdat we dezelfde dag ook nog weer terug moeten naar Kumasi. Helaas vertrekt de Trotro pas wanneer die vol is, dit is om 10.00. Na een mooie reis over hobbelige zandwegen en langs kleine dorpjes komen we aan in Kintampo. Vanuit hier nemen we een taxi naar de watervallen. Er zijn 3 watervallen en ze zijn prachtig! We nemen natuurlijk heel veel foto's en gaan dan nog naar de Fuller Falls, ongeveer 8 km verderop. We moeten 1 km lopen om er te komen, maar is zeker de moeite waard. Als we teruglopen, trap ik bijna op een slang, die gelukkig snel weg schiet.
Dan begint onze terugreis naar Kumasi. We nemen een rechtstreekste Trotro naar Kumasi en het is donker wanneer ik aankom. Ik word er ergens uitgegooid, maar herken niet echt waar ik ben. Het is donker en nog steeds erg druk. Gelukkig is er een aardige vrouw die vraagt waar ik heen moet en me begeleid naar het taxistation. Ze gaat niet eerder weg voordat ik veilig en wel in een taxi zit. Echt heel lief! Ik kom dus helemaal veilig en wel thuis aan. Dan als me gastmoeder thuiskomt, gaat ze achter mijn oudste broertje aan en geeft hem een paar flinke klappen. Eerst begrijp ik niet waarom, maar later zegt mijn gastvader dat ie vergeten was de soep uit te zetten en dat ze daarom woedend is. Echt heel zielig. Ik neem maar snel een douche en kruip lekker in bed.

We gaan nu naar een meer een half uur van Kumasi af, morgen komt de rest!

12-11-2007
Vandaag weer naar de kliniek, als ik binnenkom is het er rustig. Er liggen geen vrouwen met weeen. Langzaam komen de andere collega's ook binnen. Het blijft rustig in de morgen dus vullen wat spullen bij en zitten te wachten. Dan komt er een vrouw binnen, die direct door kan naar de verlosruime. Naar mijn inzien doet ze niet goed wat ze moet doen, dus probeer haar wat tips te geven. De verloskundige dreigt dat als ze niet luistert ze haar kind zal verliezen en dat het dan haar eigen schuld zal zijn. Ik ga naast haar staan en de vrouw grijpt mijn bovenarm. Gelukkig is de baby eindelijk gezond en wel geboren en wordt direct aan de kant gelegd. Ik zie dat het een jongentje is, dus dat vertel ik haar en probeer haar een beetje op het gemak te stellen. Dan krijg ik ineens op me kop, de verloskundige is er erg boos over dat ik het toeliet dat de vrouw mijn bovenarm greep. Ze zegt dat als ik zo doorga, zeker met een infectie naar huis ga en moet me dus ook direct gaan wassen. Dat is echt zo opvallend hier, de vrouwen moeten echt alles zelf doen, terwijl ik ze zo graag wil helpen! Verder een rustig dagje, om 2 uur zit mijn dienst erop.
Er is wat geks gebeurd vandaag. Ik ben verkouden geworden in deze hitte. Loopneus en traanogen. Mijn gastvader zegt dat het waarschijnlijk van het reizen met de Trotro komt, omdat je dan aardig op de tocht zit. Me broertje koopt een inhalor voor me, iets als Vicks thuis, erg fijn!

13-11-2007
Bij aankomst in de kliniek liggen er 3 vrouwen met weeen. Dat belooft een leuk dagje. Uiteindelijk valt dit best tegen, omdat er verder niks met de vrouwen gedaan wordt, behalve 1x in het uur een minuut naar de baby's hartslag luisteren. We krijgen wat uitleg van de verloskundige over hoe ze hier in Ghana werken en ik vertel wat over mijn werk in Nederland. Vandaag zie ik 1 bevalling die wat moeizaam verloopt. Er worden een hoop dreigementen aan de vrouw verteld en de hoofd verloskundige komt een strenge preek houden. Begrijp nog steeds niet hoe ze zo tegen de vrouwen kunnen doen. Ze krijgen niks geen steun, begeleiding of wat dan ook. Moeten het helemaal zelf doen. De baby wordt uiteindelijk geboren en de vrouw gehecht zonder verdoving, dus met een hoop geschreeuw.
Overdag ging de verkoudheid wel, maar als ik thuiskom voel ik me steeds slechter. Krijg ook erge hoofdpijn. Me familie is erg lief voor me, ik neem 2 paracetamol en ga vroeg naar bed.

14-11-2007
Als ik wakker wordt merk ik meteen dat ik me beter voel. Geen traanogen en loopneus meer! Me broertjes zien ook direct dat ik me beter voel, your eyes looking good, your better zeggen ze!
Dus op naar de school, heb er heel veel zin in. Merk dat ik de kids toch wel een beetje begin te missen. Toch voel ik me niet helemaal happy. Mijn haar is zo aan het jeuken dat ik er gek van wordt. Ik blijf maar krabben en Mary ziet dit. Ze grijpt me bij de arm en trekt mee mee ergens heen. Het blijkt een soort kapsalon te zijn, waar ze mijn haar heerlijk wassen. Daarna onder de droogkap, anders drogen de vlechtjes te langzaam. Verder niet veel bijzonders vandaag, ik help met de rijst koken, wat me steeds beter afgaat en speel wat met de kids. Als ik naar huis wil gaan, neemt Mary me nog ergens mee naar toe, een houten hokje waar ze kleren maken. De vrouw daar neemt met een centimeter mijn maten op. Mary zegt dat het een verassing is, ben benieuwd!

15-11-2007
Vanmorgen spreek ik met mijn gastmoeder af dat we elkaar om half 2 in de stad ontmoeten. Ik heb een nieuwe oorbel nodig en zij weet een goede plek zegt ze. Eerst nog even naar school. Er is een andere vrijwilligster bijgekomen, een meisje uit Duitsland. Ze zat eerst in het weeshuis, maar vond dat daar teveel vrijwilligers waren dus wou overgeplaatst worden. Ze heeft de afgelopen 2 weken gereisd en verteld me waar ze is geweest en wat de moeite waard is om te bezoeken. Om half 1 vertrek ik naar de stad. Het is ontzettend druk op de weg, dus het is iets over half 2 dat ik aankom bij het kantoor van mijn gastvader, waar we hebben afgesproken. Me moeder zegt dat ze al een uur zit te wachten. We gaan eerst naar een plek waar ik de oorbel kan kopen, dit blijkt gewoon bij een kraampje op de markt en gaan daarna naar de grote drukke markt om vlees en wat andere etenswaren te kopen. Al met al een gezellig uitje, we zeggen niks tegen elkaar en als ik wel wat zeg krijg ik amper antwoord.

16-11-2007
Vandaag staat er een excursie met de kids gepland. Het startpunt is het museum in de stad, waar we om half 10 hebben afgesproken. Om half 10 sta ik netjes voor het museum en bel Mary waar ze is. De chauffeur blijkt nog niet aanwezig en hoor dat het nog wel een uur kan duren. Wait small, wait small zegt ze. Dus zoek ik maar een plekje op waar ik kan zitten om te wachten. Na een uur nog niks bekends gezien dus bel Mary weer. De chauffeur is net aangekomen dus ze vertrekken nu richting museum. Na nog ruim een half uur (anderhalf uur wachten) arriveren ze eindelijk. De kinderen zijn helemaal door het dolle heen. Ze vinden het allemaal erg spannend. We krijgen een korte rondleiding door het museum en gaan dan naar de dierentuin. Ondertussen haal ik Renate nog even op bij de supermarkt, zij gaat ook mee naar de dierentuin. De kinderen vinden dit natuurlijk nog leuker, maar de meeste hokken zijn te hoog voor de kids om wat te kunnen zien, dus een hoop optilwerk. Na bijna alle dieren te hebben gezien is het tijd voor wat water en rijst. Ik mag het water uitdelen, 1 beker, 1 yerrican en bijna 50 kinderen die vechten om water. Ze proberen de beker uit elkaars handen te slaan. Ik probeer dit natuurlijk te voorkomen en wordt een beetje boos. Na een tijdje hebben ze door dat ze allemaal op hun beurt water krijgen dus worden ze wat rustiger. Mary heeft een grote pan rijst mee genomen, de kids krijgen een klein beetje. Voor ons een apparte pan en krijgen heel veel. Ik geef stiekum hapjes aan de kids die dicht bij mij staan.
Na het eten vertrekken Renate en ik naar de stad. We moeten nog wat dingen regelen, geld wisselen en kijken of we post hebben. Voor het geld wisselen mag je al wel ruim een uur uittrekken, dus zo'n middag vliegt om.
's Avonds gaan Renate en ik naar het Rexmarhotel, hier schijnt life muziek te zijn. We spreken af met 2 anderen en hebben een leuke, gezellige avond.

17-11-2007
We hadden als doel om vroeg in de ochtend naar Lake Bosumtwi te gaan. Tot Julia belt (een andere vrijwilligster van Renate's project). Haar Ghanese vriend heeft een vriend die een eigen taxi heeft en wil ons wel brengen. Dit lijkt ons een aantrekkelijk voorstel, want anders moeten we 2 Trotro's nemen. Het houdt wel in dat we nog een uur moeten wachten, we vermaken ons dit uur maar achter internet. Uiteindelijk is het pas 12 uur dat we bij het meer aankomen. Na wat gegeten te hebben bij een restaurantje aan het meer zoeken we een mooi plekje op. We zwemmen en zonnen wat. Het water is erg warm dus echt verkoeling geeft het niet, maar toch heerlijk dat water. Rond half 3 begint het te regenen, we schuilen bij een hotel en gaan dan terug richting Kumasi.