Weer een gewoon weekje werken

14-01-2008
08-01-2008
Vandaag na 2 weken weer naar het ziekenhuis. Aangezien ik hier nooit veel te doen heb, heb ik mezelf voorgenomen om te vragen of ik een bevalling mag doen. Dit hebben ze in het begin zelf al voorgesteld, maar ik zag het toen nog niet helemaal zitten. Nu denk ik, ik ben hier nou, het maakt hier niet uit of je wel of geen verloskundige bent, dus waarom niet? Wel wil ik dat er iemand bij staat, die kan helpen en tips geven. Zoals verwacht geen probleem, als er vandaag een vrouw bevalt, mag ik de bevalling doen.
Even later komt er een vrouw binnen, ik mag naar de harttonen luisteren. Dit gaat hier nog op de 'ouderwetste' manier. Al snel blijkt dat er een dokter bij moet komen, want toen er een paar maand geleden een echo is gedaan, bleek het kind in stuit te liggen. De dokter moet bevestigen of dit nog steeds het geval is. Helaas vind de dokter dit onzin en weigert te komen. Als na een paar uur weer wordt gekeken hoeveel cm ontsluiting de vrouw heeft, komt de dokter er toch bij. De voetjes en de navelstreng komen namelijk al naar buiten. Er wordt besloten een keizersnede te doen. De vrouw wordt voorbereid en naar de operatiekamer gereden. Hier hebben ze maar 1 van, en natuurlijk is deze net in gebruik. Het duurt dus nog een heel uur voor deze vrouw aan de beurt is. In tussentijd blijft ze persweeen houden, tegen de tijd dat ze eindelijk op de operatietafel ligt, is het kind er al half uit. Een keizersnede is dus al te laat. Het lijfje komt aardig gemakkelijk, maar dan moet het hoofdje nog komen. Na wat wrikken en trekken komt ook dit uiteindelijk. Het kindje is helemaal slap en doet echt niks. Rustig wordt het wat afgedroogt en een beetje uitgezogen. Nog niks. Ze slaan de baby, trekken het aan de voeten omhoog en zwaaien het heen en weer. Geen reactie. Ineens krijgen ze het idee om de baby wat zuurstof te geven. Er komt een grote zuurstofbus aan, met 1 slangetje eraan wat voor het neusgat gehouden wordt, de zuurstof volop open. De baby begint wat intrekkingen te krijgen, maar nog steeds helemaal slap. Dan komt de beademingskap erbij, deze blijkt lek te zijn. Weer verder met zuurstof en nog een keer uitzuigen. En dan eindelijk, begint de baby wat te reageren. Er wordt nog een paar keer flink tegenaan geslagen, zodat het goed huilt en dan is het goed. Dit alles gebeurt naast de moeder. Baby wordt in een doek gewikkeld en naar de kraamafdeling gebracht, geen controle van een arts of wat dan ook.
De vrouw wordt op een bed naar buiten gereden en moet daar wachten. Ze ligt te bibberen van de kou, dus ik probeer haar wat warm te wrijven.
Op de gang zit een moeder met haar 6 jarige kind. Het kind is gevallen en heeft een diepe snee in het voorhoofd. Het kind wordt in een kamertje geroepen, moeder mag niet mee. Paar tellen later, hoor ik afgrijselijk gekrijs vanuit dat kamertje. Het kind schreeuwt om haar moeder, moeder zit op de gang te huilen. Ik huil bijna mee, het geschreeuw gaat door merg en been heen. Na wat twijfelingen besluit ik een kijkje te nemen. Wat ik zie, verschrikkelijk. 6 Volwassen mensen die om het kind heen staan en haar stevig vasthouden. 1 Iemand aan het hoofd, die de snee aan het hechten is, zonder verdoving of wat dan ook. Als ze me in de gaten krijgen, wordt ook ik weg gestuurd. Vandaag dus geen bevalling voor mij, misschien volgende week meer geluk.
Rond half 1 vertrek ik uit het ziekenhuis. Renate viert haar verjaardag vandaag op haar project en ik ben ook uitgenodigd. Met de taxi naar het Trotro-station en vanuit daar met de Trotro naar Offinso. De kinderen krijgen allemaal hun nieuwe kleren aan en dan kunnen we gaan. We gaan naar een bar, een dorpje verderop. Met 2 taxi's, 6 volwassen en 10 kinderen. Even proppen, maar dan past het best. Bij de bar aangekomen bestellen we fris. Het is een groot feest voor de kinderen, want sommigen zijn nog nooit buiten het project geweest. Om half 5 ga ik weer terug met de Trotro, anders wordt het voor mij te laat. Het verkeer is een ramp, het is pas half 7 dat ik thuis ben.

09-01-2008
Vandaag weer naar de kids en Mary! Heb er heel veel zin in. De schoolbus en ik komen tegelijkertijd aan. Alle kinderen zijn erg blij me weer te zien. Ook van Mary krijg ik direct een dikke knuffel en ze zegt dat ze me ontzettend gemist heeft. Een heel fijn weerzien dus.
Ik heb alle spullen die mijn ouders hebben mee gebracht, mee genomen naar school. Alle kleurpotloden, stiften, stickers, vouwblaadjes, schriften, pennen, ballonnen, schaartjes, gummetjes, noem maar op! Mary pakt alles vol bewondering uit en is er super blij mee! Alle kinderen worden bij de tafel geroepen en met luid geschreeuw laten ze blijken dat ze er erg blij mee zijn! De ballonnen worden direct uitgedeeld. Zo heerlijk om te zien, dat deze kinderen van zulke simpele dingen, zo gelukkig worden. Daarna gaan Mary en ik naar de markt om rijst te kopen. Ik help weer met koken en verdeel het eten onder de kids. Rond 4 uur neem ik afscheid en ga weer naar huis.

10-01-2008
Nu neem ik alle kinderkleertjes mee, die mijn ouders van verschillende mensen hebben gekregen. Het is behoorlijk veel, dus ga met een volle rugtas en vuilniszak vol op pad. De kleertjes worden eerst uitgestalt op een bank. Alle kinderen moeten er omheen komen staan en er moeten foto's genomen worden. Daarna verdelen we de kleertjes per kledingstuk. We kijken een beetje naar de grote en trekken het kledingstuk direct aan. Wat een genot om te zien hoe gelukkig de kids er mee zijn. Mijn lievelingetje is er niet vandaag, dus voor haar leg ik wat kleertjes appart. Na alle kleren verdeelt te hebben en de rust een beetje wedergekeerd is, is het weer tijd voor de dagelijkse routine. Naar de markt, eten kopen, koken en eten uitdelen. De hele dag hoor ik nog, thank you Marieke, God bless you.
Ik blijf vandaag langer dan normaal, Britta, de andere vrijwilligster is vandaag namelijk voor het laatst en we maken nog wat foto's van elkaar met de kids. Om 5 uur komt de schoolbus om de kinderen weer naar huis te brengen. Mary vraagt of ik ook mee wil met de schoolbus, dit lijkt me erg leuk. De kinderen worden 1 voor 1 afgezet, ook de ouders zijn ontzettend blij met de kleertjes. Hoor weer een aantal keer Thank you Marieke, en God bless you! Ik word afgezet bij mijn taxistation, van waaruit ik naar huis ga.

11-01-2008
De laatste dag alweer van mijn 'drukke' werkweek. Bij school aangekomen moet ik even wachten voordat de kids arriveren. Ze zijn echt onwijs druk, luisteren totaal niet. We zijn maar met z'n tweeen, 1 lerares en ik. Mary zou komen, maar is niet op komen dagen, 1 lerares is ziek en de meester is ook nog niet gekomen. De kinderen hebben dit duidelijk door en maken hier dan ook optimaal gebruik van. Als we eindelijk de kinderen een beetje in het gereel hebben, komt gelukkig de meester, die ze aardig rustig houdt. De lerares en ik gaan naar de markt. Als om 1 uur het eten bijna klaar is, komt Mary er eindelijk aan. Zo bijzonder, als Mary er is, zijn de kids zoveel liever en luisteren zoveel beter. We gaan kettingen en arbanden maken, van de materialen die mijn moeder heeft gegeven. Dit is natuurlijk helemaal super, er wordt dan ook enthousiast aan gewerkt. Rond half 4 vertrek ik naar de stad. Geld wisselen en daarna ontmoet ik Renate in het internetcafe.
's Avonds leren Renate en ik mijn broertjes een nieuw spelletje, yatzee.

12-01-2008
Vanmorgen heel vroeg opstaan, om 5 uur moeten we namelijk op het STC station zijn. We vertrekken vanaf hier naar Accra. De busreis duurt lang en is zaai, maar komen dan toch rond kwart over 12 aan in Accra. Direct retourtickets kopen voor zondag en daarna een hotel opzoeken. Je kan merken dat het zaterdag is, veel van de goedkopere hotels zijn al vol. Na een tijdje zoeken, besluiten we dan ook om maar een iets duurder hotel te nemen, we zijn het zoeken zat. Even opfrissen en daarna opzoek naar wat te eten. Je zou denken dat dit in Accra niet zo'n probleem zou zijn. Toch wel, nergens op straat is wat te vinden, de restaurants zijn dicht. Heel bijzonder. Als we uiteindelijk een restaurant hebben gevonden, waar we na 15 min wachten nog geen enkele bediening hebben gezien, lopen we weg. Op straat maar eens aan een man vragen waar we wat te eten kunnen krijgen. Volgens hem moeten we met een taxi naar een ander gedeelte, hij moet ook die kant op dus kunnen wel samen. Hij zet ons af bij een 'restaurant' waar je je eigen eten kan samenstellen. Rijst met verschillende soorten saus. Niet helemaal wat wij in gedachten hadden, maar smaakt toch lekker. Inmiddels is het 3 uur, we gaan naar het Cultureel Centrum. We houden een taxi aan en spreken de prijs af, 2 cedis. Brengt hij ons naar een andere plek! Na nog een keer gezegd te hebben waar we heen willen, komen we eindelijk aan. Maar meneer wil meer geld hebben. Dat dachten wij dus niet. Snel stappen we uit en gooien de afgesproken 2 cedis snel op de stoel naast hem. In het Cultureen Centrum vermaken we ons prima, kopen natuurlijk weer veel te veel. Wel ergeren we ons steeds meer aan de verkopers die veel te veel vragen. Bijvoorbeeld 4 cedis, terwijl het uiteindelijk maar 50 cent blijkt te zijn. Erg irritant.
's Avonds eten we in een restaurant vlakbij het hotel. We ontmoeten hier een Nederlandse jongen en de engelse die ook met de trip naar Mole mee was. We schuiven bij hun aan, eten met zijn vieren heerlijke lasagne. Erg gezellig. Dan is het tijd om naar het vliegveld te gaan, Renate's moeder land namelijk om half 8. Braaf staan wij al te wachten en om 8 uur komt ze al naar buiten gelopen. Ze heeft gelukkig een goede vlucht gehad. We nemen een taxi terug naar het hotel, kletsen wat bij, nemen een douche en gaan om half 10 slapen.

13-01-2008
Om half 7 gaat de wekker. Koffers pakken en een ontbijtje eten. Dit kan niet in het hotel, restaurant is op zondag gesloten. We worden naar een restaurant in de buurt gestuurd. Het ontbijt smaakt goed, getoast brood met een gebakken ei. Daarna naar het STC station om weer terug te gaan naar Kumasi. Hier aangekomen gaan Renate en haar moeder door naar Offinso, ik ga lekker naar mijn eigen huisje. Doe verder niet veel vandaag, lekker op bed liggen boekje lezen.